bylina (H), rozesłana i czasem podnosząca się, do 10 cm wys., mocno rozgałęziona, tworząca zwarte darnie, łodygi delikatne, korzeniące się w węzłach, liście ogonkowe, nerkowate, do 1 cm śred., jasnozielone, lekko owłosione, kwiaty rozdzielnopłciowe, pojedynczo w kątach liści, męskie w górnej części pędu, żeńskie poniżej, drobne, białawe lub brązowawe, do 0,5 cm śred., IV-VIII, owocem niełupka otoczona resztkami okwiatu
cieniste lasy, wąwozy, ocienione skały
nazwa rodzajowa i gatunkowa od nazwiska: Joseph François de Soleirol (1781-1863) inżynier wojskowy i amator botanik, badał florę Lotaryngii, autor Plantes de Corse, opartej na materiałach jego brata, Henri-Augustina (1792-1860), również inżyniera wojskowego, który zbierał rośliny na Korsyce i Sardynii; roślina często uprawiana w szklarniach jako okrywowa