drzewo (F) do 25 m wys., korona szeroka, rozgałęziona, pień i konary masywne, kora ciemnobrązowa do ciemnoszarej, lekko spękana, liście w zarysie owalne, ogonkowe, do 14 cm dł. i do 8 cm szer., z 5-9 trójkątnymi, zaostrzonymi klapami, z wierzchu ciemnozielone, od spodu szarozielone, kwiaty męskie w kotkach, żeńskie skupione po kilka na krótkich szypułkach, III-IV, owocem żołądź do 4 cm dł., miseczka z wydłużonymi, odgiętymi łuskami
luźne drzewostany w dolinach rzek i na wzgórzach wapiennych, zarośla (makia)
przez niektórych autorów uważany za podgatunek dębu taborskiego, ale różnice morfologiczne oraz wyraźnie odmienny zasięg przemawiają za uznaniem Q. macrolepis za osobny gatunek; linneuszowska nazwa Q. aegilops, ze względu na brak opisu i właściwego okazu została odrzucona, choć nadal pojawia się w literaturze